Matka Boża Ostrobramska

Autor kopii Obrazu Matki Bożej Ostrobramskiej z kościoła w Szufnarowej

ks. Władysław Lutecki(1882- 1968), katecheta szkół średnich, profesor Seminarium Duchownego, malarz, kustosz Muzeum Diecezjalnego w Przemyślu. Urodził się 29 XI 1882r. we wsi Krasne k. Rzeszowa jako syn dworskiego kucharze Józefa i Józefy z Nutów. Ukończył gimnazjum w Jaśle. Studiował filozofię i teologię w Seminarium Duchownym w Przemyślu, gdzie 16 VI 1907 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Jako wikariusz pracował w Sieniawie Jarosławskiej /1907 - 08/, Samborze /1908 - 09/, Zgłobniu k. Rzeszowa /1909 - 11/, Krasiczynie /1911 - 12/ i w Bieździedzy. W 1918 r. otrzymał urlop na odbycie studiów w szkole malarskiej w Zakopanem pod kierunkiem Zbigniewa i Andrzeja Pronaszków. Jako uczeń nadzwyczajny studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Stanisława Dębickiego w 1919/20 r. W latach 1920 - 27 był katechetą i rektorem filialnego kościoła w Ustrzykach Dolnych, następnie w latach 1927 - 32 był katechetą w Lesku, a w latach 1930 - 32 dyrektorem Szkoły Zawodowej w Lesku. W 1933 r. przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Jarosławiu. Kilkakrotnie (w latach 1912, 1930, 1932, 1934) wyjeżdżał za granicę: do Włoch, Szwajcarii, Francji, Austrii, Niemiec i Danii, gdzie w muzeach studiował obcą sztukę. W 1930 pracował przy odnawianiu katedry płockiej. Wykonał sam lub wspólnie z prof. Marianem Strońskim polichromię dla ok. 15 kościołów, m.in. w Majdanie Królewskim, Nienaszowie i Majdanie Sieniawskim. Uprawiał też malarstwo sztalugowe, malując obrazy religijne, portrety, kwiaty. Jego malarstwo było raczej tradycyjne, naturalistyczne. Obrazy swoje wystawiał w Sanoku /1930/ i Rzeszowie /1934, 1948 i 1949/. Wygłaszał odczyty z zakresu teorii i historii sztuki, prowadził teatry amatorskie. W okresie kilkunastoletniego pobytu w Ustrzykach Dolnych i Lesku spisywał dzieła ze zbiorów Krasickich w Lesku i urządzał z nich wystawy. Opracował książeczkę "Historie niektóre Ziemi Sanockiej" /1938/. Znajdują się w niej reprodukcje jego akwarel i fotografii artystycznych. W okresie okupacji brał udział w pracy podziemnej. W latach 1946 - 47 pracował jako nauczyciel malarstwa w Szkole Malarskiej w Jarosławiu. Od 1949 r. był członkiem sekcji malarskiej Związku Polskich Artystów Plastyków w Krakowie, następnie w Rzeszowie. W 1948 r. został powołany na kustosza Muzeum Diecezjalnego w Przemyślu. W związku z tym odbył kilkakrotnie krótkie praktyki z zakresu konserwacji obrazów i rzeźb u prof. J. Hoplińskiego /1947, 1948, 1957, 1958/. Przeprowadził wiele konserwacji zabytków sztuki tak w Muzeum Diecezjalnym jak i na terenie diecezji /m.in. odrestaurowywał figurę św. Antoniego Padewskiego ze zburzonego kościoła OO. Franciszkanów w Jaśle/. Przez wiele lat był członkiem Komisji Artystycznej przy Kurii Biskupiej w Przemyślu. Wykładał sztukę kościelną w Seminarium Duchownym w Przemyślu. W 1959 r. został mianowany przez papieża Jana XXIII szambelanem papieskim. Na początku kwietnia 1967 r. zrezygnował z funkcji dyrektora Muzeum Diecezjalnego ze względu na chorobę i podeszły wiek. Zmarł 31 VIII 1968 r. Pochowany został na Cmentarzu Głównym w Przemyślu.

Źródło: "http://pl.wikipedia.org/wiki/W%C5%82adys%C5%82aw_Lutecki"

Historia Obrazu Matki Bożej Ostrobramskiej z ołtarza głównego w kościele parafialnym w Szufnarowej

Na podstawie rozmów z ks. Bronisławem Domino

 
Obraz został namalowany przez profesora Luteckiego. Ofiarował on obraz biskupowi Bardzie. Biskup z kolei ofiarował obraz Wyższemu Seminarium duchownemu w Przemyślu. Tam obraz został umieszczony w seminaryjnej auli. Stamtąd obraz trafił do seminaryjnej kaplicy w miejsce obrazu Matki Bożej Rudeckiej, który został przeniesiony do Jasienia. Przez szereg lat obraz Matki Bożej Ostrobramskiej czczony był w seminaryjnej kaplicy. Jednak kiedy została namalowana kopia poprzedniego obrazu, zajęła ona miejsce obrazu Matki Bożej Ostrobramskiej. Wówczas abp Ignacy Tokarczuk ofiarował obraz dla powstającej parafii w Szufnarowej. Razem z obrazem ks. Bronisław Domino otrzymał sztandar Matki Bożej Gromnicznej oraz feretron Serca Jezusowego z XIX w.

Ikona Matki Bożej Ostrobramskiej

Obraz Matki Bożej Ostrobramskiej należy do typu ikonograficznego. Ogólnie można podzielić ikony przedstawiające Matkę Bożą na cztery zasadnicze typy wywodzące sięz malarstwa bizantyjskiego:

1. Nikopoja, czyli zwycięska Królowa Niebios, którą przedstawiano jako siedzącą na tronie i trzymającą Dziecię Jezus na kolanach.
2. Platytera, czyli Orędowniczka, przedstawiana w pozycji stojącej z modlitewnie rozłożonymi rękami na wzór orantów oraz z medalionem na piersiach przedstawiającym Chrystusa Emanuela.
3. Hodegetria (lub Hodigitria), czyli Przewodniczka. To Matka Boża Piastunka. Na lewym ręku trzyma błogosławiące Dziecię, a prawą ma złożoną na sercu, skierowaną w stronę Chrystusa, jakby na Niego wskazywała. Dziecię w lewej ręce trzyma Księgę Życia, a prawą, błogosławiącą, wyprostowanymi dwoma malcami potwierdza swe dwie natury, Boską i ludzką. Gwiazda na maforionie (chusta na głowie) Maryi oznacza Jej Niepokalane Poczęcie. Przykładem takiej kompozycji jest ikona - Matki Boskiej Częstochowskiej.
4. Eleusa (ros. Umilienie), to również typ Matki Boskiej Piastunki, ale znacznie późniejszy od poprzednich. Rozpowszechnił się szczególnie na Rusi. W tej kompozycji Dziecię Jezus w odruchu lęku tuli się do twarzy Matki, ręką obejmując Jej szyję. Na ten gest Dziecięcia Maryja odpowiada czułym przechyleniem swej głowy w Jego stronę.

     Warianty ikonograficzne, które przedstawiają Bogurodzicę bez Dzieciątka, są nieliczne, ale nie da się ich połączyć w osobny typ, ponieważ schemat ikonograficzny każdej z tych ikon stanowi samodzielną ideę teologiczną. Ikony te w różnych stopniach przynależą do czterech typów ikonograficznych. Na przykład „Bogurodzica Ostrobramska-Wileńska” jest wariantem ciążącym ku typowi „platytera", ponieważ postać Bogurodzicy ukazana jest w momencie przyjęcia przez Nią Dobrej Nowiny („Oto Ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według twego słowa”, Łk 1,38). Układ rąk skrzyżowanych na piersiach (gest pokornego modlitewnego skłonienia) jest bliski gestowi rozłożonych rąk Orantki.